Ανάμεσα σε δύο σημαντικά μνημεία του νεο-αστκού πολιτισμού μας, στο MALL και στο Υπουργείο Παιδείας (δια βίου μάθησης) και Θρησκευμάτων, ξεφύτρωσε ένα πολύχρωμο και φωτεινό πάρκο. Με καινούριο εξοπλισμό, τσουλήθρες, κούνιες και παγκάκια για να παίζουν τα παιδάκια. Με δέντρα(πράσινα), ουρανό(γαλάζιο) και αττική οδό(γκρι). Το πάρκο εγκαινιάστηκε το δεκέμβριο του 2009, έγιναν δεξιώσεις και κοσμικά, το χάρηκε ο κόσμος, η λάμδα ντιβέλοπμεντ έδειξε την κοινωνική πλευρά της και το αστικό κενό ανάμεσα στα δύο κτίρια-σύμβολα βρήκε το δρόμο του...
Λίγο καιρό μετά, ήρθε η άνοιξη! Τα πουλάκια κελαηδούν, τα λουλουδάκια άνθησαν, οι μελισσούλες μας τσιμπούν, είναι Κυριακή και λέω να πάω μια βόλτα! Το πάρκο τυχαίνει να είναι κοντά στο σπίτι μου και λέω να το επισκεφθώ! Φτάνοντας βλέπω μία μαμά με την κορούλα της να περνούν έξω από το πάρκο...
κοριτσάκι: γιατί δεν πάμε στο πάρκο;
μαμά(του): γιατί δεν έχει άλλα παιδάκια να παίξετε!
κοριτσάκι: μα εγώ δεν θέλω να παίξω με άλλα παιδάκια...
Τελικά δεν μπήκαν- η μαμά έχει πάντα δίκιο. Εγώ όμως μπήκα. Και ήμουν μόνος. Σε ένα μεγάλο καινούριο πανέμορφο πάρκο. Μια Κυριακή πρωί. Γιατί;
Φταίει το παιδικό ένστικτο; Μήπως φταίνε οι τυφλοί τοίχοι των δύο κτιρίων που κάνουν το πάρκο να μοιάζει με αυλή φυλακής; Μήπως ο θόρυβος από τους εξαερισμούς τους; Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα ή ο βόμβος της αττικής οδού; Ίσως το ότι το πιο κοντινό σπίτι βρίσκεται στην απέναντι όχθη...
Αναρωτιέμαι τι θα ήταν καλύτερο, το πάρκο ή άλλη μία αντιπροσωπία αυτοκινήτων στη θέση του; Μάλλον το πάρκο. Η αντιπροσωπία εξάλλου θα ήταν ανταγωνιστική προς τα δύο κτίρια. Τα παιδιά πρέπει να συνηθίσουν την επιβίωση στο αστικό τοπίο. Είναι και ένα κτισμένο σχόλιο πάνω στον τρόπο που βλέπουμε τους ελεύθερους χώρους στην αθήνα.
μπορώ να παίξω τώρα που δεν με βλέπει κανένας_
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου