ο καθεστωτικός

ή αλλιώς μια καθωσπρέπει ιστορία κομφορμισμού...

* Φιλοξενούμε αυτή τη φορά ένα fan fiction. Με αφορμή τον δικό μας "καταληψία", ο   Αντώνης   architerror, πονεμένος γαρ από την εμπειρία της ζωής του, έγραψε το παρακάτω, με θέμα τον "καθεστωτικό". Το δημοσιεύουμε διότι δείχνει πως άνθρωποι που ξεκατινιάζονται καθημερινώς, απέχουν μόνο λίγες λέξεις. Ισως έτσι καταλάβουμε πως πίσω από τις ταμπέλες κρύβονται άνθρωποι, άνθρωποι που αν πετάξουν από πάνω τους το φανατισμό μπορούν να συνεργαστούν και να μουτζώσουν τους πατεράδες τους, τους καθηγητάδες τους, τον λεκορμπυζιέ και να χτίσουν ένα καλύτερο αύριο.

Απολαύστε!

** Μπά δε γουέι, ο λεκόρ είναι ανοιχτός σε οποιονδήποτε έχει να προτείνει κάτι, και δεν θα μπλοκάρουμε καμία καλή ιδέα. Ισα, ίσα χρειαζόμαστε βοήθεια.. κίτρινα φιλιά.

Ο καθεστωτικός δεν χρειάζεται φάκελο organizer. Έχει άλλωστε όλα τα διπλώματα και τα projects του σε άψογη κατάσταση σπίτι του. Ούτε ένα τσαλάκωμα. ούτε μια τσάκιση. Εκτός από κάτι συμμετοχές σε σχολικούς ομίλους που δε μετράνε σαν προσόντα. τα υπόλοιπα [τα σημαντικά] τα διατηρεί κορνιζαρισμένα μέχρι να μεγαλώσει, παντρευτεί και τα πάει στην αποθήκη γιατί θα τρώνε χώρο από το τοίχο του playroom του παιδιού του. ύστερα από χρόνια όταν το παιδί θα ψαχουλεύει σε μια κούτα για να βρει καμιά αφίσσα των radiohead, θα πρέπει να φυσήξει τη σκόνη της αποθήκης δυνατά, γιατί τα χρόνια θα έχουν γεμίσει τα τζαμάκια στις κορνίζες. η ανυπόφορη δυσφορία και το κλείσιμο των πνευμόνων του [καθότι αλλεργικό στη σκόνη] θα το αποτροπιάσουν. θα πει στον πατέρα, είναι άχρηστα.

ο πατέρας θα τα κοιτάξει με θλίψη και θα θυμηθεί τα όμορφα χρόνια του πανεπιστημίου. τότε που μάθαινε αρχιτεκτονική δουλεύοντας για τη μία παράδοση εργασίας μετά την άλλη κάνοντας ώτοκαντ και εντυπωσιακά φώτοσοπ στο γραφείο του σπιτιού του, αφού η σχολή ήταν κλειστή. τότε που πήγαινε στη διόρθωση για να συναντήσει το κορίτσι απο το εράσμους για να την παραμυθιάσει με αρχιτεκτονικά ψαγμένα λόγια. τότε που οι νύχτες του μύριζαν απλυσιά, τα ετοιματζίδικα του lidl και του βασιλόπουλου, ουίσκυ και κανά βιομηχανικό τσιγάρο [στα κρυφά απ’ τους γονείς] με λίγο προφιτερόλ από το γωνειακό ζαχαροπλαστείο. η αρχιτεκτονική του γνώση σταμάταγε κάπου στις επιδοκιμασίες της καρβουντζή και του καρύδη πάνω από τα φρεσκοτυπωμένα από το γραμμικό σχέδια - αφού ο φίλος μας καθεστωτικός τότε πάταγε μέχρι και στην πληροφορική του βενέρη, τα βιβλία που του σύστηναν οι καθηγητές του, την αναζήτηση στο ίντερνετ οποιουδήποτε σκουπιδογουώρκσοπ και χαζοημερίδας ξένου πανεπιστημίου. ήταν άρτια ενημερωμένος για όλα αυτά, ίσως λίγο περισσότερο από την ενημέρωσή του για τα επαγγελματικά του δικαιώματα, την ανεργία και τους μισθούς στην πιάτσα. αυτά τα ήξερε καλύτερα από οποιοδήποτε νομοσχέδιο, μαζί με μεταπτυχιακά προγράμματα του εξωτερικού από τα οποία αποστήθιζε τα πλεονεκτήματα και την επαγγελματική διασύνδεση σαν το δαιμονισμένο άλτερ ίγκο μιας τσίπο εκδοχής γιάννη πρετεντέρη [και μόνο που το βλέπω γραμμένο τρομάζω!].

οι συνελεύσεις κύλαγαν αργά. η παρέα καθόταν σε μια γωνιά απομονωμένη κοιτάζοντας αμήχανα, στέλνοντας εσεμές σε παιδιά από άλλες σχολές [πρώην, νυν, φίλοι, ξάδελφοι], γκρινιάζοντας κατά καιρούς για τους αριστερούς που καταντούν τη συνέλευση τσακωμό σε μεσημεριανάδικο. αν τα πράγματα σκάτωναν, θα σηκωνόταν να κάνει τη γύρα, δηλαδή να πείσει τα παιδάκια του πρώτου έτους ότι οι αριστεροί είναι δάκτυλοι του τσίπρα και της παπαρήγα στη σχολή, οι οποίοι δεν ένδιαφέρονται για τη σχολή παρά μόνο ζούνε την επανάσταση και τους αγώνες ΤΟΥΣ και ότι οι ανεξάρτητοι είναι καλά παιδιά αλλά δε θα καταφέρουν να κάνουν ποτέ τίποτα μόνοι τους. θα την έπεφτε στα πιο όμορφα κοριτσάκια, καταλήγοντας να τους προτείνει να τις βοηθήσει στη μακέτα. θα τους υποσχόταν να τους στέλνει εσεμές όταν θα ήταν να έχουν κατάληψη για να ξέρουν να μην πάνε σχολή. θα τους διηγείτο ιστορίες από το ξενύχτι του στην εξεταστική με ύφος νίκου κούρκουλου. θα έλεγε ότι ο μπέλβιλ εχει πλάκα, καλός είναι, αξίζει να πας και σε ένα μάθημα αλλά είναι λίγο δηθενιάρης. θα μίλαγε πολύ. αν όλα πήγαιναν καλά, στο τέλος της συνέλευσης ο καθεστωτικός θα έστελνε το θριαμβευτικό μήνυμα στους φίλους του στου ζωγράφου. “την πήραμε”. την ψήφο. ίσως και την κοπέλα.

τα βράδια κάποτε πήγαινε στο γκάζι, κάποτε πήγαινε στα μπουζούκια [κι ας μη τα γούσταρε ποτέ του], άκουγε φανατικά alternative rock, έφτιαχνε το κασκόλ του και γρατζούναγε τα [μονίμως] τριών ημερών γένια του. μαζί με τους φίλους του θυμάται τις διακοπές, την κραιπάλη στην ίο, τότε που έπιασε κολλητηλίκια με τους ιταλούς από το μιλάνο, το clubbing γύρω από την πισίνα, τη ζέστη στην αθήνα. ο φίλος μας είναι ιδιαίτερα συμπαθής περσόνα, μιλάει πάντα ευγενικά, χαμογελάει, βοηθάει τον οποιονδήποτε. όλοι τον συμπαθούν γιατί είναι “καλό παιδί”. κι αυτός τους συμπαθεί όλους. στην πραγματικότητα δεν έχει πρόβλημα με κανέναν. οι φίλοι του είναι φίλοι και οι υπόλοιποι απλά δε του χαλάνε τη μέρα εκτός κι αν εμποδίζουν την ομαλή διεξαγωγή του εξαμήνου ΤΟΥ. ο καθεστωτικός είναι υποβόσκουσα άρχουσα τάξη στη σχολή και ξέρει ότι θα παραμείνει, οπότε δεν πληγώνεται η καρδιά του με τα παιδιά που μουρμουρίζουν επναναστατικά λόγια, αναρχοκομμουνιστικές προσευχές ή και απόλιτικ απόψεις. τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν πολλοί. κάποτε θα προσπαθήσει να τους εξηγήσει. τα έχει πει πολλές φορές, τον κατηγορούν ότι δε βλέπει παραέξω από το καβούκι του, ω την ξέρει αυτή την ατάκα. απλά φταίει που δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο με τα της σχολής. κάποτε κουράζεται να το κάνει αυτό. απολαμβάνει απλά το κρασάκι του με τον οποιονδήποτε, χωρίς ταμπέλα. αν μείνει μόνος του με τους δικούς του, ίσως να πέσει κουτσομπολιό, ποιός ειναι με ποιόν, ποιός πέρασε σύνθεση με 5 ή χρωστάει ακόμα ζωγραφική 3/χρώμα κτλ. τα ακούει όλα, τα ξέρει όλα, τα διαβάζει όλα [ακόμα και τα φυλλάδια των στεκιωτών]. στη συνέλευση και στο τμήμα των καθηγητών θα του χρειαστούν. δε θέλει να ειναι άγριος και θυμώνει με τον εαυτό του όταν προσβάλλει κάποιους αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. δεν καταλαβαίνουν την κρισιμότητα και τη σημασία της κατάστασης. δε γνωρίζουν, και το χειρότερο, δε θέλουν να μάθουν όσα ξέρει. όσα οράματα έχει για το μέλλον. αν δε χτίσεις, δε μπορείς να προοδεύσεις. μόνο με σκληρή και αποφασιστική δουλειά οι τολμηροί μπορούν να εκμεταλλευτούν το σύστημα προς όφελός τους και να γίνουν αφεντικά του εαυτού τους.

ο πατέρας ανοίγει τα μάτια του. η μάνα φωνάζει ότι έχει γεμίσει την αποθήκη παλιατζούρα, η ώρα ειναι 11, πρέπει να φάει και να τελειώσει ένα project γιατί έχει deadline. αύριο θα ξυπνήσει να πάει νωρίς στη τράπεζα να ξεπληρώσει το φοιτητικό και το στεγαστικό του δάνειο και θα τρέξει στην εταιρεία γιατί ο ΔΣ φωνάζει. τα γένια του έχουν σκληρύνει και τον τρυπάνε, η πλάτη του πονάει και θέλει απλά να κοιμηθεί βλέποντας τηλεόραση. ο συνεπέστατος γιος του πάλι λιώνει στο σχεδιαστήριο, βρωμάει απλυσιά και δεν κοιμάται καλά. ο πατέρας φοβάται και τρέμει, η μάνα λέει “κι εσύ τα ίδια έκανες”, αυτή όμως θα μείνει ξύπνια το βράδυ. ο γιος δε θα αντέξει την καταπίεση να βλέπει τη μάνα κάθε βράδυ ξύπνια πάνω από το σχεδιαστήριο του και θα πιασει δουλειά σε αρχιτεκτονικό γραφείο, θα φύγει από το σπίτι και θα πιάσει σπίτι δίπλα στη σχολή. ο πατέρας πρώην [και νυν] καθεστωτικός θα πηγαίνει σουπερμάρκετ μια φορά την εβδομάδα να γεμίζει το ψυγείο του γιου του. θα του προτείνει πολλές φορές να κόψει τη δουλειά για να βγει να ξεσκάσει, να γκομενίσει. ο γιος θα πει, δεν έχω χρόνο, έχω εξεταστική σε μια βδομάδα. και ο πατέρας θα διαολοστείλει το κράτος και την παιδεία και το πανεπιστήμιο που ακόμα δεν άλλαξαν. 

το βράδυ στο τραπέζι με τους φίλους που θα κάνει στο κυριλλάτο εστιατόριο σκουπίζοντας το άσπρο καλοκομμένο [πλην όμως σκληρό] γένι του, θα μιλήσει για το μπάχαλο της παιδείας και την ασυδοσία των καθηγητών από όσο ξέρει από το γιο του, φοιτητής αρχιτεκτονικής, ΕΜΠ ναι ναι, ήταν καλός μαθητής, τον στείλαμε στο αρσάκειο, το κολλέγιο είναι για να μοστράρονται οι φίρμες. μπάχαλο η ελλάδα, στα χρόνια μας εμείς κάτι ευχαριστιόμασταν από τη σχολή, τώρα από ό,τι βλέπω δουλεύουν σαν είλωτες τα πιτσιρίκια. κάνουν κάτι workshops, κάτι αλλά δεν έχουν έμπνευση. η γυναίκα του θα του βάλει κι άλλο σάλαντ ντρέσσινγκ και θα συζητήσει με την άλλη κυρία για το ταξίδι που θα πάνε τον άλλο μήνα αν έχουν κάνει το σύζυγό της συνέταιρο στην εταιρεία. ευτυχώς αυτές οι υπερωρίες μάς έχουν σώσει. χωρίς αυτές δεν ξέρω τι θα κάναμε. ναι ναι, βέβαια, [χαμόγελο, τα μάτια πάνω] ο μικρός θα πάρει γερές συστατικές από την εταιρεία μια μέρα. ας τελειώσει να κάνει και κανένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό. τώρα είναι σε έναν φίλο του, που να ξέρω τι δουλεύουν πάλι, αυτοί οι φοιτητές. αλλά κι εμείς τα ίδια δεν κάναμε;