οι στάρκιτεκτς προτου αρχίσουν τους ουρανοξύστες στο ντουμπάι και τα μουσεία ποικίλης ύλης, έκαναν την πασαρέλα τους στις βίλες της μπουρζουαζίας. Ποιό καλύτερο πεδίο εξερεύνησης των βίντατζ τάσεων του μοντερνισμού από την ευρύτερη περιφέρεια του Παρισιού?
Δύο βίλες, δύο υπερπλούσιοι ιδιοκτήτες, 30 χρόνια και λίγα χιλιόμετρα απόσταση. Το κυριότερο όμως, δύο υπερ-αρχιτέκτονες κονταροχτυπιούνται σε τούτη εδώ τη συγκριτική που περνάει πάνω από χρόνια, μανιφέστα και αγώνες.
Βιλα Καρέ από τον Αλβαρ Άλτο και Βιλα Σαβουά από τον Σαρλ Εντουάρντ, τον λεγόμενο λεκορμπυζιέ.
Την δεύτερη την έχετε δεί σίγουρα στον ύπνο σας, η πρώτη περνάει κάπως στα ψιλά της αρχιτεκτονικής ιστορίας.
Και οι δύο βίλες ανηκουν στον μοντερνισμό. Και οι δύο αρχιτέκτονες, συναναστράφηκαν με την ανώτερη τάξη, χαριεντίστηκαν σε γκαλά και δεξιώσεις, αυνανίστηκαν με καλά λόγια σε εκθέσεις που διοργάνωνε ο ένας φίλος για τον άλλο και τούμπαλιν. Τα έργα τους, δύο κτίρια που απέχουν και αποκλίνουν τραγικά.
Ο Αλτο έχει κεντήσει μια συμφωνία της λεπτομέρειας, επενδύοντας κυριολεκτικά και μεταφορικά στο ξύλο, βουτώντας την βίλα μέσα στο πράσινο, αφήνοντας την να ακολουθήσει τις υψομετρικές, φέρνοντας την σε άμεση επαφή με το έξω. Ο τρισμέγιστος ανύψωσε τη δική του σκυροδεματική σύνθεση σε ένα σύστημα από δοκους και κολώνες σχεδιασμένο ωστε να συγκινήσει και όχι να συγκρατήσει. Ο άνθρωπος παρατηρητής από ψηλά μέσα στη μηχανή κατοίκησης.
Η Σαβουά είναι σίγουρα κρύα και άχαρη μπροστά στην Καρέ. Ο κύριος Σαβουά άλλωστε έμεινε στον "παρθενώνα" της μοντέρνας αρχιτεκτονικής με το ζόρι 10 χρόνια αφού μήνυσε πολλάκις τον τρισμέγιστο για τεχνολογικές ατασταλίες. Ο τελευταίος καθόλου δεν συγκινήθηκε, κηνύγησε με νύχια και με δόντια την αναγνώριση του έργου του και τα κατάφερε, ως την αναγνωριση της Σαβουά ως το πρώτο κτίσμα μοντέρνας κληρονομιάς.
Αντίθετα η Καρέ, ποτέ δεν τιμήθηκε ως κάτι φοβερό, κατοικήθηκε με λύσσα [ως τα '00] και αφεθηκε στα χέρια της fondation Aalto προσφατα για συντήρηση. Φωτογραφίες δειχνουν τους Καρέ χαμογελαστους ανάμεσα σε έργα τέχνης να τα πίνουν [το βράδυ κοιμόντοσταν χωριστά] και η οργάνωση του χώρου με το θεατράκι, την πισίνα, τις πελουτζες και το εξωτερικο καθιστικό, δειχνει να τα πέρναγαν πολύ καλα.
Ο καιρος περνάει, οι φοιτητές περνάνε, η Σαβουά στέκει περήφανη και η Καρέ αριστοκρατική. Η τεχνολογική εξέλιξη από τη μία στην άλλη είναι προφανης. Η κοινωνική εξελιξη πάλι ανύπαρκτη, αλλά αυτό ειναι αλλουνού παπά και κειμένου ευαγγέλιο.
Στο τέλος, μένει στην κρίση μας, που νιώθει κανείς σπίτι του, και μιας και αρχιτέκτονες, βουαλά από το παρίσι με αγάπη, μια προσφορά εικόνων για στοχασμό. Τι αρχιτεκτονική θέλουμε να κάνουμε, και που θα θέλαμε να ζούμε.
**οι φωτογραφίες έιναι από τον Μάρτιο του 2011, σε κάθε κουτί έχουμε πάνω τη Σαβουά κάτω την Καρέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου