Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

«Οι φίλοι μας τα ζώα»


κειμενο της Miliband Ralph
ανταπόκριση από τη Νομική...

*οποιαδήποτε ομοιότητα με δικά μας πρόσωπα και καταστάσεις, ΔΕΝ ειναι τυχαία.

Το παρακάτω κείμενο αφορά μόνο φιλόζωους (και καλοπροαίρετους)

Όσοι φιλοτιμηθήκατε να διαβάσετε και τις παρακάτω γραμμές θα πρέπει να μάθετε το εξής: Δεν γράφω τίποτα καλοπροαίρετα.

Αλλά ας μπω κατευθείαν στο θέμα. Διανύοντας πλέον το 8ο κατά σειρά εξάμηνο της (δημόσιας) Σχολής μου και όντας σε ένα από τα πολλά «βαμμένα κομματικά» τμήματα σπουδών, κατέληξα σε δύο συμπεράσματα : Ο Τσάβες αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα καθάρματα της ιστορίας της Βενεζουέλας και οι κομματικές  παρατάξεις εντός του χώρου του πανεπιστημίου ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ανεξαιρέτως. Δε θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τίποτα πιο περιεκτικό και βαθυστόχαστο από μία τόσο παραστατική και ταυτοχρόνως οικεία έκφραση που μας γεμίζει εικόνες και αναπαραστάσεις.






Αισθητή η παρουσία σας σε κάθε βήμα ρουφάτε κάθε σπιθαμή αξιοπρέπειας και κάθε ρανίδα κοινωνικότητας των πρωτοετών καθώς  γυροφέρνετε στα οριοθετημένα σύνορα των τραπεζακίων σας με εκείνο το βλέμμα που θυμίζει πάπια κατά τη διαδικασία παραγωγής φουα γκρα*. Δεν θα με απασχολήσουν τα συμπλέγματα και οι ψυχισμοί σου κύριε δυνητικέ συνδικαλιστή όμως έχω κάποιους προβληματισμούς να παραθέσω.

 Πατώντας και το τελευταίο σκαλί που οδηγεί στον 7ο όροφο έχουμε χορτάσει από την ποικιλόχρωμη χάρτινη ταπετσαρία που έχει καλύψει κάθε ίχνος σοβά του κτιρίου . Ξεκινάμε με βαθύ μπλε της αγριεμένης θάλασσας συνεχίζουμε με πράσινο του νεαρού πεύκου και στο βάθος κλείνουμε με μπορντό της βαφής αυγών(Βλαχάκη μιας κι έρχεται και Πάσχα). 

Προσπερνάμε αγέρωχα τα τραπέζια παρατηρώντας τη μέγιστη οικολογική καταστροφή που συντελείται εντός 100(και αν) τετραγωνικών. Εκτός των άχρηστων τόνων χαρτιών που είναι απλωμένα στο πάτωμα ή στα τραπέζια και διακριτικά κολλημένα με χιλιόμετρα από πλαστική διαφανή ταινία στους τοίχους, τα τζάμια και πολλές φορές το ταβάνι(κυρίως σε προεκλογικές περιόδους) προσθέσατε και αποτσίγαρα (τουλάχιστον 6,4 όπως τα υπολόγισα ανά πλακάκι), χρησιμοποιημένα πλαστικά ποτήρια με τον απόηχο κάποιου αφρού στα τοιχώματα (να θυμίζει πως η ελληνική κουλτούρα επιτάσσει φραπέ) και τόνους κολόνιας (που μπορούν σε συνδυασμό να προκαλέσουν άνετα λιποθυμία).

Ένα βράδυ κάποιας Τρίτης, γύρω στις 21.00, είχα τελειώσει την παρακολούθηση ενός μαθήματος και κατευθυνόμουν προς την έξοδο . Ο διάδρομος ήταν άδειος και φωτισμένος από το άσπρο αυτό φως. Δηλαδή τι άσπρο;; Αντανακλούσε στα εντοιχισμένα φτηνά τυπωμένα χρώματα και τα εναλλασσόμενα συνθήματα. Ήμουν εντελώς μόνη. Γύρισα προς τα αριστερά και κοίταξα την πρώτη αφίσα που υπήρχε μπροστά μου. Κάποιος Πάνος Κιάμος(εγώ τον γνωρίζω αλλά ελπίζω πως κάποιοι δε θα τον έχετε ακουστά) μου χαμογελάει δίπλα σε ένα τεράστιο μπλε πουλί ενώ από κάτω γράφει «όριο της επιτυχίας μας, τα όνειρά μας». 

Για λίγα δευτερόλεπτα προσπαθώ να πιάσω τον συνειρμό εκείνου που επιμελήθηκε μια τέτοια αφίσα. Πριν καταλήξω το δεξί μου χέρι έχει βρεθεί πάνω από το κεφάλι του Κιάμου και το αριστερό σκίζει με μανία την αφίσα. Σε κλάσματα σταματάω αφού η επόμενη σκέψη με μπλοκάρει : «Εγώ έχω πληρώσει για όλες αυτές τις αφίσες». Κοιτάζω ξανά τη σκισμένη αφίσα και κάνω να φύγω όμως απανωτή σκέψη με παγώνει ξανά : «Δικά μου είναι τα λεφτά, ότι θέλω τα κάνω! Άμα θέλω τους βάζω φωτιά και τα καίω!». Μετά από πολλές αυτοαναιρούμενες σκέψεις κατέληξα πως το πιο σοφό θα ήταν να είχα φύγει πριν ξεκινήσει το παραλήρημα μου. Έτσι λοιπόν έσκισα καμιά δεκαριά αφίσες που είχα ξεκινήσει να καταστρέφω και τις πήρα μαζί μου για να τις πετάξω στον κάδο ανακύκλωσης που υπάρχει επί της Σόλωνος. Σκέφτηκα : «μα καλά πόσο ζώο είσαι; τι θα άλλαζες;». Τίποτα έξυπνο δεν υπάρχει σε αυτή την πράξη αλλά και τίποτα το επιλήψιμο. Στα ζώα δε μπορείς να προσάψεις τίποτα. Η κάθε πράξη τους υποκινείται από ένστικτα και μοναδικό κίνητρο τους είναι η επιβίωση. Χρειάζονται τροφή, νερό, προστασία από τις καιρικές συνθήκες και σεξουαλική εκτόνωση. 

Τα δικά μας ζώα γιατί πρέπει να καταστρέψουν και τον πλανήτη πρώτα;


* Foie gras :λιπαρό συκώτι, ταϊζουν τις χήνες μέχρι να σκάσουν

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου