Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

παστρικές πουτάνες

ο προμηθέας με μολότωφ και vitex

Η κάθαρση, λοιπόν, η καθοσίωση ενός δεδομένου χώρου, ενός templuum, ενός κήπου, ξεκινά με την ολοκληρωτική, τη ριζική αποβολή όλων των ειδών. [...] Χαράζει μια κλειστή γραμμή: στο εσωτερικό το ιερό, στο εξωτερικό το βέβηλο, στο εσωτερικό ο ναός, στο εξωτερικό ο σκοτεινός χώρος όπου πλανάται το κακό. Στο εσωτερικό η πόλη, περιτριγυρισμένη από τείχη, στο εξωτερικό η εξοχή.”1

Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες μέρες για τον καθαρισμό της όψης του κτιρίου Αβέρωφ στην Αρχιτεκτονική Σχολή της οδού Πατησίων, από γκραφίτι, με πρωτοβουλία φιλότεχνου ιδιώτη, ύστερα από το σπαραξικάρδιο μήνυμα-έκκληση του κυρίου Ρηγόπουλου, «ευαίσθητου» και δημόσια τοποθετούμενου σε ζητήματα αρχιτεκτονικής, πολίτη, στην Καθημερινή2. Την ίδια στιγμή, οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης «καθαρίζουν» με την πρωτοβουλία και την κακουργηματική δράση για την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια, της Αστυνομίας, από διαφυλικά άτομα -και τους δικηγόρους τους-3, εν αναμονή της Δεύτερης Πορείας Υπερηφάνειας της LGBTQI κοινότητας της συμπρωτεύουσας, υπο τη σκιά των δηλώσεων του μητροπολίτη Άνθιμου πως «αν δεν αποτραπεί [σσ. η πορεία] δεν εγγυώνται και τι θα γίνει»4.

Όλα αυτά στον απόηχο μιας «καθαρής» μετά-Ολυμπιακής Αθήνας που έγινε πάλι «βρώμικη», και ανέλαβαν να την καθαρίσουν: ομάδες «υπεύθυνων πολιτών» τύπου Atenistas, ο κ. Δένδιας και ο κ. Λοβέρδος από τις -τελικά όχι παράνομες- οροθετικές «πόρνες»5, φιλανθρωπικές πρωτοβουλίες από τα ιδρύματα Ωνάση και Νιάρχου με εντυπωσιακές αρχιτεκτονικές χειρονομίες, αλλά και επιχειρηματίες όπως ο κ. Τσάκωνας της Oliaros που απειλεί πως αν δεν ενεργοποιηθεί το ΕΣΠΑ για να αξιοποιηθούν τα ακίνητα ΤΟΥ στο Μεταξουργείο, θα τα κάνει όλα μπουρδέλα [αντί για γκαλερί και χιπστερ μπαρ διακίνησης κόκας για την αβαν γκαρντ της πόλης]6. Στον κατάλογο μπορεί να προστεθεί τελευταία, για λόγους περιφρόνησης, αλλά πρώτη σε επικαιρότητα η ομάδα κρούσης της Χρυσής Αυγής που «καθαρίζει» τον τόπο από όσους μετανάστες δεν πρόλαβαν να πάνε οικειοθελώς στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του κ. Δένδια.

Τα όργανα του Νόμου της πόλης διώχνουν κατά διαστήματα τους “περιθωριακούς”, [ τις πόρνες τις τράνς, τους άστεγους, τους διαδηλωτές, τους γκραφιτάδες, όσους ψωνίζονται ] τους εκτοπίζουν, εξαφανίζουν τα σημάδια της ιδιότυπης κατοίκησης τους ακριβώς όπως τα συνεργεία του Δήμου ή των φιλάνθρωπων ιδιωτών, καθαρίζουν τα πεζοδρόμια από τις ακαθαρσίες των σκύλων και τους τοίχους από τα γκράφιτι. Ταυτόχρονα, η κυριολεκτική απαίτηση για μια καθαρή πόλη έχει περάσει στα χέρια των “υπεύθυνων πολιτών” και οι κανονιστικές προεκτάσεις της βρίσκουν την πραγματογνωμοσύνη τους μέσα από τις κλίμακες της αρχιτεκτονικής, τους υγιεινολόγους της εποχής μας. Ο τόπος κατακερματίζεται. Η ταυτότητα διαλύεται μέσα σε ένα συνονθύλευμα από ομογενοποιημένες κανονικότητες και υπο-κουλτούρες, οι οποίες λειτουργούν με μηνύματα της τάξης των κοπράνων. Η τοπική εξουσία, η κυριότητα του χώρου προκύπτει μέσω ταύτισης στο εσωτερικό και αποβολής στη μεθόριο. Βρόμισμα και καθάρισμα. Η διαδικασία αυτή συμβαίνει ακατάπαυστα και τα στάδια της αλληλοεπικαλύπτονται δημιουργώντας διαρκείς μάχες ιδιοκτησίας, επανακαθορισμούς ορίων, πολέμους επί συνόρων, γραψίματα και σβησίματα στο χώρο.

Ίσως όχι τόσο παράτολμα, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε πως η συνειδησιακή ερήμωση του δημοσίου αποτελεί μια διαδικασία που εξυπηρετεί αμφότερες τις δυνάμεις που το διεκδικούν, τόσο τους φερόμενους ως ξενιστές, όσο και τους στοχοποιούμενους ως παράσιτα. Οι μεν, συντηρώντας τα σκοτάδια δημιουργούν χώρους ελεγχόμενης αποσυμπίεσης των ετεροτήτων μακριά από τον συντηρούμενο κοινωνικό “σκανδαλισμό”, θυσιάζοντας στην κοινωνική συνείδηση τη -φερόμενη ως - αμέλεια τους να “ρίξουν” φως στις σκοτεινές γωνίες. Οι δε, απολαμβάνουν την κυριαρχία του χώρου, εκτονώνουν την τέχνη τους, κινούνται στη σκιά των δέντρων, ψωνίζονται, αφήνοντας φαινομενικά αναίτια, ά-λογα, αυτοκαταστροφικά, το σώμα τους να μετατραπεί σε προβολή των κοινωνικών φόβων, τις σάρκες τους να σκίζονται από τη σεξουαλική επιθυμία όσων αργότερα θα τους επικρίνουν μόνο προκειμένου να μπορέσουν να επιβιώσουν και να εκφραστούν. Κι όσο αυτή η κοινωνική εντροπία διατηρείται στα σκοτάδια, συντηρώντας terrae incognitae στις πόλεις του google και του googlearth, όλα διατηρούνται σε φαινομενική ισορροπία. Τί γίνεται όμως όταν αρχίζει το καθάρισμα; Τότε αρχίζει ένα ατελείωτο αποπροσανατολισμένο νταβαντούρι που καταλήγει να γράφεται βίαια πάνω στα σώματα που περιφρονεί το μάτι των «υπεύθυνων» πολιτών.

Πίσω από τις επί μέρους θεματικές που μονοπωλούν αυνανιστικά το ενδιαφέρον των «σκεπτόμενων» σχολιαστών που αναμεταδίδουν τις ειδήσεις καταιγιστικά στα social media  κρύβεται αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο της καθαριότητας, το οποίο όμως παρά το ενδιαφέρον του, ελάχιστα γίνεται αυτοσκοπός του εκάστοτε debate. Το πρόβλημα είναι το ποιός και το πώς, ή μήπως το γιατί πρέπει να καθαρίσει το Αβέρωφ, η Πανεπιστημίου, το Μεταξουργείο, η Θεσσαλονίκη, το κοινωνικό σύνολο, από τις κακοτοπιές του επονομαζόμενου «περιθωρίου»;

Η σύνδεση της κοινωνικής τάξης και ασφάλειας με τον τομέα της υγιεινής είναι μια φαινομενικά ασαφής σχέση, η οποία όμως έχει θεμελιωθεί και ριζώσει στην κοινωνική συνείδηση στηριζόμενη σε ένα πλήθος θεωρίες και στερεότυπα αλλά κυρίως σε πρακτικές πολιτικής τακτικής. Ένα μόνον από τα πλέον γνωστά αλλά και αντιπροσωπευτικά δείγματα αυτής της θεώρησης στην υγιεινή των πόλεων είναι η “Θεωρία του Σπασμένου Παραθύρου”7, σύμφωνα με την οποία όταν ένα παράθυρο σπάσει, θα πρέπει να αντικαθίσταται αμέσως, καθώς η εικόνα της εγκατάλειψης μπορεί να προσελκύσει παραβατική συμπεριφορά. Στα πλαίσια αυτής τη θεωρίας, οτιδήποτε θεωρείται ως διαταραχή της κανονικότητας, “όπως τα γκράφιτι και τα σκουπίδια” [sic] μπορούν να ενθαρρύνουν άλλες σοβαρότερες παραβάσεις, όπως η ληστεία-ο βιασμός-ο φόνος. Η καθαριότητα αυτού του είδους είναι μια διαδικασία η οποία επιβάλλει ένα σύστημα κανονικότητας στο δημόσιο χώρο, διαχωρίζοντας τις ταυτότητες, με βάση ένα κυριαρχικό σύστημα αξιών.

Η διαδικασία αυτή, μόνο άγνωστη δεν είναι άγνωστη στον ελλαδικό χώρο. Ο Δ. Φιλιππίδης διηγείται πως το 1919 “το υποχρεωτικό άσπρισμα με ασβέστη, σύμφωνα με διαταγή της αστυνομίας, θα συντελούσε και στην προστασία από μολυσματικές νόσους”8, πεποίθηση η οποία αναπαράχθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με το περίφημο νόμο “περί λοιμωδών νοσημάτων” ο οποίος στερούσε το δικαίωμα των παρενδυτικών στο χώρο, αλλά και των νομίμως ή μη εργαζόμενων στην πορνεία, ντύνοντας τους με το φόβο της μετάδοσης επικίνδυνων και απειλητικών ασθενειών9. Ακόμα και στις μέρες μας, ο χώρος της πορνείας [και ιδιαίτερα των τρανς* ατόμων που αποκλείονται από κάθε κοινωνική δομή και εξωθούνται στο σαρκοβόρο πεζοδρόμιο] ταυτίζεται συστηματικά με χαρακτηρισμούς  “υγειονομικής βόμβας”, κάτι που εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο στρατηγικής αντιμετώπισης της μεταναστευτικής πολιτικής και της διαχείρισης της κοινωνικής γνώμης. Μια άλλη - πιο δημοφιλής και πιο τυπική αρχιτεκτονικά- προέκταση του υποχρεωτικού ασπρίσματος είναι η τεχνητή κατασκευή της συλλογικής παραδοσιακής ταυτότητας του αιγιακού λευκού10. Η επταετία επέβαλλε στα πλαίσια της συγκρότησης της ελληνικότητας όχι μόνο ως δομικό στοιχείο της εξουσίας της αλλά και ως εμπορεύσιμο προϊόν για την εξώστρεφη τουριστική κατανάλωση, μια ομογενή εικόνα παραδοσιακού οικισμού, όπως άρμοζε στην φαντασιακή - και ουχί υπαρκτή- αγνή παράδοση του αιγαίου.

Με έξωθεν επιβολές, υπό το προκάλυμμα της καθαρότητας του δημοσίου χώρου αλλά και της καθαρότητας της κοινωνικής ταυτότητας [εδώ, ελληνικότητα] βλέπουμε πως τελικά υπάρχουν κομβικές στιγμές που αποκαλύπτουν όχι μόνο τη συστημική σύνδεση μεταξύ φαινομενικά άσχετων εκκαθαρίσεων, αλλά και την καλυμμένη -υπό το πρίσμα «κοινά» αποδεκτών και λαϊκίστικα κατασκευασμένων θέλω [καθαρή σχολή, καθαρή Συγγρού, καθαρή ταυτότητα]-, εκκαθάριση και εκτοπισμό «περιθωριακών» μειονοτήτων που δε συμμετέχουν επουδενί ούτε στην κυριολεκτική, ούτε στην φαντασιακή βρωμιά του τόπου.

Αναζητώντας τη σύνδεση των δύο μπορούμε να ανατρέξουμε στις αναλύσεις του Foucault11 και ιδιαίτερα στην ιατροδικαστική πραγματογνωμοσύνη της ψυχιατρικής, η οποία αγωνίστηκε στις δικαστικές αίθουσες προκειμένου να μετατραπεί από παρακλάδι της “υγιεινολογίας” σε αυτόνομη επιστήμη, επιφορτισμένη να προβλέπει και να διασώζει την κοινωνία από τον κίνδυνο της τρέλας και της διαστροφής. Η ψυχιατρική, κατά τον Foucault, παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις στοιχειοθέτησης κατηγοριών ηθικού και κοινωνικού κινδύνου, μέσω ενός γκροτέσκου παιδογονεικού λόγου, που παρείχε εχέγγυα επιστημοσύνης σε δικαστικές αποφάσεις, οι οποίες συνέδεαν το ιατρικό με το ποινικό αντικείμενο. Με αυτόν τον τρόπο σταδιακά οι θεσμοί προστασίας του κοινωνικού συνόλου μετετράπησαν σε ένα προστατευτικό συνεχές αφού απέκτησαν κοινό αντικείμενο προσοχής, πάνω στον τύπο του μη-κανονικού, του περιθωριακού ανθρώπου. Απαραίτητη προϋπόθεση, να εμπεδωθεί από το κοινωνικό σώμα η επικινδυνότητα του και να του δοθεί πρόσωπο.

Φανταστείτε ένα τρίπτυχο. Κεντρικά τοποθετείται η πολιτική εξουσία που εγγράφεται σε δικαστικές αίθουσες. Από τη μια έχουμε τη ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη που για τη δική της συμφεροντική εξέλιξη έθαψε συνειδησιακά τις κοινωνικές ετερότητες στην κόλαση του Δάντη, στήνοντας τη δομή των κοινωνικών φόβων και της λαϊκή βούλησης. Από την άλλη έχουμε την αρχιτεκτονική υγιεινολογία των πόλεων που από τον Haussmann που έκοψε την τούρτα του Παρισιού και εκτόπισε στον περιφερειακό τις μειονότητες, τις βλέψεις του μοντέρνου κινήματος για υγιεινές και ασφαλείς πόλεις, ώς το Re-Think Athens, τις ανά τόπους αναπλάσεις και τη πραγματογνωμοσύνη για τη μνημειακότητα της πόλης, εμπλέκεται σε ρόλο ενδιάμεσου προκειμένου να φορεθεί, να αποτυπωθεί, να θεμελιωθεί και να κατασκευαστεί αυτή η τεράστια κράμπα της καθαριότητας στο σκηνικό της καθημερινής ζωής μας. Μήπως όμως δεν είναι ο τομέας της καθαριότητας έξω - αρχιτεκτονικός; Μήπως και η αρχιτεκτονική διαχρονικά αγωνιά να οριστεί ως ειδικός απέναντι στην ολοένα αυξανόμενη κυριαρχία των «αδαών», και επιβάλλει την αναγκαιότητα της κατ' αναλογία με την ψυχιατρική καταδικάζοντας αυτή τη φορά χώρους ως «ασθενείς»; Μήπως η αγωνία αυτή εντείνεται σε ένα περιβάλλον κρίσης όπου τα γραφεία δεν έχουν τι να κάνουν πέραν του να νομιμοποιούν παρανομίες και να συμμετέχουν σε διαγωνισμούς;

Δημιουργείστε τεχνητές ουτοπίες για να δουλέψετε εντός τους, εκμεταλλευτείτε κάθε δίαυλο και ενδιάμεσο, όσο αμφισβητούμενος κι αν είναι αυτός, όπως ο κύριος Τσάκωνας και οι αμφίβολες πρακτικές του στο Αζερμπαιτζάν. Οργανώστε χορευτικές επιδείξεις τύπου Μεταξά για να ευχαριστήσετε τους φιλότεχνους ευεργέτες του Μετσοβίου. Το ερώτημα όμως δεν είναι και πάλι ποιος φοβάται τον Μεγάλο Κακό Τσάκωνα, αλλά το ποιόν φοβάται ο κύριος Τσάκωνας. Ποιόν αγωνιά να εκτοπίσει;


Σε ένα εξαιρετικό κείμενο, στο οποίο κατά κύριο λόγο στοχοποιούνται ευθαρσώς στερεότυπα και ξεκαθαρίζονται πολλαπλές αντιφάσεις πάνω στο θέμα της νοικοκυροσύνης, η Αλεξάνδρα Μπακαλάκη ανάμεσα σε άλλα σημειώνει : “Απομακρύνοντας τακτικά την επιφανειακή βρωμιά, τη σκόνη και τη λάσπη που έρχονται απ' έξω, οι γυναίκες κρατούν το σπίτι σε μια σχέση συμβολικής αντίθεσης με το «έξω» - και τους εαυτούς τους μακριά από δραστηριότητες που χαρακτηρίζουν τις γυναίκες του «δρόμου». Όπως το σπίτι, έτσι και το ανθρώπινο σώμα περικλείεται από όρια.” 12 Καθώς το εγώ ταυτίζεται με την ιδιοκτησία, κάθε προσβολή αυτής της ιδιοκτησίας, θεωρείται σαν προσβολή στο ίδιο μας το σώμα, στην ίδια μας την ταυτότητα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να τη διατηρούμε ακέραια είναι να εργαζόμαστε ακατάπαυστα, εκτοπίζοντας τα ξένα στοιχεία, κρατώντας το χώρο καθαρό, απρόσβλητο από άλλες ταυτότητες.

Στο ίδιο κείμενο η Μπακαλάκη υπενθυμίζει εύστοχα πως «η γυναικεία καθαριότητα γίνεται επιλήψιμη όταν θεωρείται ότι έχει σκοπό να εξαφανίσει τα ίχνη μιας σεξουαλική επικοινωνίας και να προετοιμάσει το έδαφος για την επόμενη, όπως τα παροιμιώδη πλυσίματα της πουτάνας στα ενδιάμεσα των επισκέψεων των πελατών.» Αν θυμηθούμε τη φροϋδική θεώρηση για το φόβο του ανοίκειου13, το οποίο ορμά όχι έξωθεν, αλλά από το ίδιο μας το σπίτι και το ίδιο μας το είναι, και αν επανέλθουμε στη γνώριμη τακτική θεμελίωσης της ιδιοκτησίας «stercus suum bene olet - η δική μου κόπρος μυρίζει ωραία»14, μπορούμε εύκολα να καταλήξουμε σε συμπεράσματα γι αυτούς που χέζουν το δημόσιο και τις τουαλέτες του Αβέρωφ την ίδια στιγμή που αγωνιούν για τις προσόψεις του, γι' αυτούς που καταγεγραμμένα και αυξανόμενα διεγείρονται σεξουαλικά και βιάζουν τις τρανς στη Συγγρού και τη Θεσσαλονίκη, την ίδια στιγμή που αρνούνται να αναγνωρίσουν την ύπαρξη τους και τις σαπίζουν στο ξύλο, γι' αυτούς που στοιβάζουν μετανάστες ανά δεκάδες, ρουφούν τα ενοίκια και τους πόρους της Ευρώπης, τη φτηνή εργασία, αλλά θέλουν τους «βρωμιάρηδες» έξω από εδώ, τους πυροβολούν, τους μαχαιρώνουν, γι' αυτούς τους νοικοκυραίους που θέλουν μια καθαρή πόλη και μια καθαρή ταυτότητα για να μη καθαρίσουν το δικό τους καθρέφτη.

Το ερώτημα δεν είναι αν θέλουμε να ζούμε στη βρωμιά, στην ακολασία και την τερατώδη μείξη, το ερώτημα είναι ποια βρωμιά είναι η πιο βρώμικη, το γκραφίτι στην όψη, ή η χεσμένη τουαλέτα; H όψη της τρανς στο δρόμο και τη δουλειά σας ή οι σάρκες που ξεσκίζονται από οικογενειάρχες στη Συγγρού και συντηρούν την πορνεία με μεγάλη επιτυχία τόσα χρόνια; Η ελεύθερη προσωπική έκφραση και η διεκδίκηση του δικαιώματος στην πόλη ή η προσωπική ασυνειδησία που κρύβεται και εκτονώνεται πίσω από κλειστές πόρτες και την οποία δεν την ξεπλένει κανένα ιδιωτικό συνεργείο;

Καθαρίστε, δεν είναι κακό που και πού να χαλαρώνει το σφίξιμο από τη θέα του ανοίκειου. Δεν είναι κακό να ζούμε σε μια έξωθεν μνημειακότητα και επίφαση δημοκρατικής ευτυχίας. Μόνο μη ξεχνάτε πως δεν είστε τίποτε περισσότερο από παστρικές πουτάνες σε τρεκλίζοντα τακούνια που μπήγονται σαν καρφιά στην πραγματική ελευθερία, ανίκανοι να τη χειριστείτε.


Σημειώσεις

1.Μ.Serres, Tο Παράσιτο, μετφ. Ν. Ηλιάδης, επιμ. Δ. Καββαθάς, εκδ.Σμίλη, Αθήνα, 2009

2. http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_04/06/2013_502384
 

Σημειώνουμε την απορία μας σχετικά με το ποιά σχέση έχει ο κ. Ρηγόπουλος με την Αρχιτεκτονική και κόπτεται  τόσο.

3. Δελτίου Τύπου Σ.Υ.Δ 4.6.2013 , http://www.transgender-association.gr/

4. http://www.tanea.gr/news/greece/article/5021977/anthimos-gia-to-gay-pride-amartia-h-gymnoths-den-theloyme-tetoion-kosmo-sth-thessalonikh/

5. http://diokomenesorothetikes.wordpress.com/

6.  http://www.lifo.gr/mag/columns/3593

7. “The theory states that monitoring and maintaining urban environments in a well-ordered condition may stop further vandalism as well as an escalation into more serious crime.”



“One example of disorder, like graffiti or littering, can indeed encourage another, like stealing...”



Theory of Broken Windows / πηγή: Wikipedia

8. Δ. Φιλιππίδης, Εφήμερη και Αιώνια Αθήνα, ο.π., αναφορά στο 1919 / ο ανωφελής φ. 59

9. Περισσότερες πληροφορίες στο Λ. Θεωδορακόπουλος, «Αμφί» και Απελευθέρωση, εκδ. Πολύχρωμος Πλανήτης, Αθήνα, 2005


10.  Γ. Δημητροκάλλης, Η Λευκότης των Παραδοσιακών Οικισμών, Επετηρίδα Κυκλαδικών Μελετών, Αθήνα 1995 


11. Ενδεικτικά, Μ. Foucault, Οι μη Κανονικοί, Παραδόσεις στο Κολέγιο της Γαλλίας, 1974-1975,   μετφ. Σ. Σιαμανδούρας, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα, 2010


12. “Καθαριότητα, καλλωπισμός και ο γυναικείος προορισμός. Αντιλήψεις για τη φροντίδα του γυναικείου σώματος στη νεότερη Ελλάδα” Αλ. Μπακαλάκη, περιοδικό Αρχαιολογία, τ.31,Ιούνιος 1989


13. Freud , το Ανοίκειο, μετφ. Έμη Βαϊκούση, επίμετρο: Κ. Δοξιάδης, εκδ. Πλέθρον, Αθήνα, 2009


14.  Μ. Serres, ο.π.

 

6 σχόλια:

  1. Θα ξεκινήσω από την τελευταία πρόταση. Πραγματική Ελευθερία είναι ..? Τί ακριβώς? Φαντάζομαι πως όταν λες ελευθερία δεν εννοείς το να πάρω ένα πινέλο και να ζωγραφίζω σε τοίχους κτιρίων δημόσιων ή ιδιωτικών(δηλαδή σπιτιών άλλων ανθρώπων). Αν αυτή την ελευθερία υπερασπίζεσαι τότε λυπάμαι αλλά πρέπει να πω ότι είσαι από τους χειρότερους της ελίτ. Μου θυμίζεις λίγο την Μαρία Αντουανέτα που όταν της λέγαν ότι οι υπήκοοι της δεν είχαν ψωμί να φάνε αυτή έλεγε " τότε δώστε τους παντεσπάνι"! Σημαίνει ότι δεν έχεις ιδέα τί πάει να πει στέρηση της ελευθερίας. Σε αυτή την περίπτωση μην πιάνεις στο στόμα σου τους μετανάστες που τους βάζουν σε αυτά τα αισχρά στρατόπεδα για των οποίων την ύπαρξη θα έπρεπε να ντρεπόμαστε σαν κοινωνία. Το να θεωρεί κανείς ότι ελευθερία είναι να κατεβαίνει (ίσως από τα Β.Π., ίσως και όχι) σε μια δημόσια σχολή στο Κέντρο και να εκτονώνει την καταπίεση που ο ελίτ, σαρκοβόρος κύκλος του, του έχει επιβάλει δεν λέγεται ελευθερία. Είναι μια πράξη ανήθικη και υποκριτική απέναντι σε αυτούς που πραγματικά μάχονται για την ελευθερία τους και για την ύπαρξή τους σε αυτό τον τόπο, τους οποίους και έχεις εντοπίσει πολύ ολοκληρωμένα στο κείμενό σου. 6 χρόνια τώρα βρίσκομαι στους χώρους του Πολυτεχνείου στην Πατησίων 42 και ακόμη δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί γίνεται αυτή η παράξενη και λάθος κατά την γνώμη μου συσχέτιση της πραγματικής καθαριότητας (αυτής που προκύπτει μετά από εφαρμογή του ΑΖΑΞ επί των παραθύρων και εν συνεχεία την αφαίρεσή του με ένα βαμβακερό ύφασμα)με την φασιστική προσπάθεια για εκκαθάριση ομάδων ανθρώπων, όπως αυτή που γίνεται στους μετανάστες ή στους trans κ.ο.κ. Α και αυτά τα περί ψυχολογίας του σπασμένου τζαμιού και του καθαρού αστικού χώρου και όλες αυτές οι ψυχολογικές ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις προσωπικά με αφήνουν παγερά αδιάφορο γιατί θεωρώ ότι είναι απλά μπούρδες. Πρέπει να έχεις να φας και κάπου να κοιμηθείς για να έχεις την πολυτέλεια να σκεφτείς αυτές τις αηδίες. Αν καταφέρει κάποιος να μου φέρει στοιχεία ( με την επιστημονική μέθοδο εννοώ και όχι πορίσματα που έβγαλε ο τάδε διαβάζοντας Φρόυντ καθώς ήταν στη συνέλευση) οκ το συζητάμε. Εν τέλει δε θέλω να κάνω και εγώ ότι κάνεις και εσύ στο κείμενό σου. Δηλαδή δε θέλω να εξιλεωθώ μέσα από το να αραδιάζω ένα μείγμα γνώσεων-παρατηρήσεων-απωθημένων-αδόκιμων συσχετίσεων. Ο λόγος που είμαι κάπως αιχμηρός σε αυτά που λέω είναι ότι εσύ που τα γράφεις αυτά έχεις ένα laptop και πρόσβαση στο internet, έχεις αρκετό ελεύθερο χρόνο ώστε να μπορείς να γράφεις ένα εκτενές άρθρο και τέλος έχεις ένα βήμα για να εκφραστείς. Αναλογίζεσαι πόσο τυχερός/ή είσαι, αλλά και πόση ηθική ευθύνη φέρεις? Αξιοποίησε αυτά που έχεις για να κάνεις μια πραγματική αλλαγή ή να προσπαθήσεις τουλάχιστον . Μην σπαταλάς το χρόνο σου για να συνδέσεις ψυχολογικά-εννοιολογικά-θεωρητικά τον καθαρισμό του Αβέρωφ με την κόλαση των μεταναστών γιατί είσαι πολύ off .. Ως φοιτητής αρχιτεκτονικής βλέπω κάθε μέρα συναδέλφους μου να έρχονται στη σχολή με την "σωστή" αναρχική ενδυμασία και ύφος και με έτοιμη την γνωστή έκθεση ιδεών περί της ελευθερίας και την καταπίεσης κτλ. Όλοι ωστόσο, έχουμε τα Lacoste στην ντουλάπα μας και ξαφνικά τα αφήσαμε εκεί και βάλαμε τις σκισμένες φανέλες νομίζοντας ότι έτσι σώσαμε τον κόσμο και ότι εξιλεωθήκαμε. Μήπως, αφού έτυχε να γεννηθούμε υπερβολικά τυχεροί, θα έπρεπε να σκεφτούμε (για αλλαγή ) τί μπορούμε να κάνουμε για να μειώσουμε τις αδικίες και τα αίσχη που γίνονται και να αφήσουμε κατά μέρος τις φιλολογικές και φιλοσοφικές αναζητήσεις? Ο δρόμος για τη νκόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. (αυτό το τελευταίο δεν είναι δικό μου προφανώς)

    δβ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το μόνο επιλήψιμο στο κείμενο, και σε κάθε τέτοιο κείμενο από αυτή την κατηγορία των blogs (αυτά που απλά διαπιστώνουν μια υφιστάμενη κατάσταση) είναι ότι απευθύνονται σε ένα κοινό που είτε διάκεινται ευνοϊκά προς τις απόψεις τους είτε είναι γνώστες των πραγμάτων και απλά αρέσκονται να διαβάζουν την αλήθεια διανθισμένη με χίλια δυο κλωθογυρίσματα. Όπως και να 'χει, ο δβ από πάνω θα πρέπει να καταλάβει ότι ο λεκορμπυζιές θέλει με πολλά λόγια να πει, ότι το κράτος (σαν εξουσία και σαν σύνολο) επικεντρώνεται/όταν πάντοτε στο φαίνεσθαι και όχι το είναι. καληνύχτα σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. *info- δεν εχουμε ουτε ενα λακοστ, δε μενουμε στα ΒΠ, εχουμε καθαρισει απειρες χεστρες απο «καθαρους» μαγκες που κατουρανε, χεζουν και δεν αφηνουν τιπς ενω χουφτώνουν διακριτικα στο περασμα τους, δουλευοντας για να βγαλουμε λεφτα -οσα μπορουμε ενω σπουδαζουμε-, και τελος, τα σωματα μας και οι ζωές μας εχουν υποστει βια απο μια κοινωνια που θελει τους πουστηδες ανωμαλους και βρωμιαρηδες, εξω απο το δημοσιο περιβαλλον, περιορισμενους το πολυ σε ενα υπνοδωματιο. Αν οχι στον Καιαδα. Ως μελη μειονοτητων που βαλλονται καθημερινα. Σε αυτον τον πολεμο εχουμε μπει και εχουμε φαει στη μαπα τι παει να πει να σε απωθουν, να σε απειλουν διαρκως, να μην μπορεις να ΥΠΑΡΞΕΙΣ. Εχουμε υποψην τι παει να πει ελευθερια στην εκφραση, ελευθερια στο σωμα σου, ελευθερια στο που θα πας στην πολη. Τι παει να πει ελευθερια να υπαρχεις.

    Ως καθαροι λεκορμπυζιέδες παλι, εχουμε υποστει βια σε μια σχολή που μονο «καθαρη» δε θελει να ναι, εχουμε φαει ναζιστικους σταυρούς, εχουμε ακουσει οτι ειμαστε απολιτικ, βολεμενοι και διαπλεκομενοι, οτι θελουμε να γινουμε χαλιφης στη θεση του χαλιφη. Εχουμε ακουσει οτι ειμαστε νεοδημοκρατες, φασιστες συριζαιοι, βολεμενοι αριστεροι. Δεν ειμαστε τιποτε γενικώς, ουτε θα αλλαξουμε τον κοσμο με ενα κειμενο αλλα μπορουμε να κανουμε καλη κουβεντα. Δεν επιθυμουμε να πιασουμε βετεξ και να καθαρισουμε ομως τα γκραφιτι. Μας αρεσουν.

    Καθε μη προσωπικο σχολιο ευπροσδεκτο. Οχι γιατι μας ενοχλει, αλλα γιατι εκτος απο άσχετο με το περιεχομενο, κατα πασα πιθανοτητα ειναι λιγο ακυρο.

    Περαν τουτου καθε γνωριμια για την αποκαλυψη των προσοντων μας ευπροσδεκτη στο 090...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. δεν υπήρξε κανένα "προσωπικό σχόλιο". Αντιθέτως έγραψα αυτά που θα έλεγα με τα φιλαράκια μου κατά τις συζητήσεις μας στις οποίες συνήθως "σφαζόμαστε" (με την καλή έννοια). Πάντος έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι η ελευθερία που όλοι επιδιώκουμε είναι κάτι πολύ ρευστό το οποίο όμως πρέπει να μπαίνει σε κάποια όρια για να μην γίνεται αυθαιρεσία... Όσο για τα Lacoste επίσης είναι σχήμα λόγου .. και η υπερβολή μου σε κάποιες φράσεις δεν στόχευε κανένα προσωπικά, αλλά απευθυνόταν σε ένα συλλογικό σώμα όπως αυτό της Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ στο οποίο ανήκω και εγώ. Αυτό για αποφυγή παρεξηγήσεων και ως απολογία για ένα ίσως περίεργο υφάκι .
      δβ

      Διαγραφή
    2. σε ο,τι μας αφορα εχουμε η προσπαθουμε να εχουμε κατα δυναμη απρουποθετη αποδοχη της κάθε πληροφορίας. εξ ου και δημοσιεύονται ολα, δε λογοκρινεται τιποτε και η καλυτερη κριτικη για μας ειναι η σκληρη κριτική - και με ειρωνικο υφος, κανενα προβλημα. Απλως, επειδη παθαμε για να μαθουμε [οπως φαινεται στην απαντηση μας], δημοσια απανταμε για οσα δεν ειναι προφανη στα κειμενα και αφορουν προσωπικα δεδομενα τα οποια ειναι ανεξαρτητα των αποψεων, ισως απλα για να μην πλανωνται σκεψεις. Ισως εσυ δεν εννοουσες κατι αλλα, φυλαγε τα ρουχα σου να εχεις τα μισα..

      Κατα τ αλλα, καθε ιδεα καλοδεχουμενη, και αν μη τι αλλο ειναι πολυ καλο να αντιπαραβαλλονται αντιθετες αποψεις. Δινει την ευκαιρία μιας καλύτερης συγκριτικης. Επιλέγουμε να μην μπουμε σε διάλογο στα comments επι των τοποθετησεων προκειμενου να μην προσπαθησουμε να καθοδηγησουμε μια σκεψη ή να μην εμμείνουμε σαν παιδακια μονο στα δικά μας θέλω. Σε καθε περιπτωση για να μη μπουν μακροσκελείς διαλογοι που θα δυσχαιρένουν την αναγνωση!

      Κραξτε ελευθερα, κι εμεις αυτο κανουμε αλλωστε, ο διαλογος επι της ουσιας ειναι ο,τι καλυτερο μας εχει μεινει. Μακαρι να μη γινοταν σε ενα "δικο μας" μεσον μονο. Κι εμεις αυτο το μεσο το κατασκευάσαμε γα να μπορουμε περα απο τις μεταξυ μας συζητησεις να τα λεμε και με αλλο κοσμο. Σαν φιλαρακια :)

      No offence λοιπον και ολα καλα!

      Διαγραφή
  4. Με βάση την αφορμή για το κείμενο βρίσκω άστοχη την ανάπτυξη του σκεπτικού σας.

    Δικαίως τελικά μιλάτε για πραγματικά σοβαρά προβλήματα αλλά δεν καταλαβαίνω την συσχέτιση που οδηγεί στο να στοχοποιείται η συγκεκριμένη ιδιωτική πρωτοβουλία ή και άλλες.

    Ειδικά το Αβέρωφ δεν νόμίζω ούτως ή άλλως ότι μπορεί να θεωρηθεί ως εν δυνάμει περιθώριο που θα φιλοξενήσει την ιδιότυπη κατοίκηση οποιουδήποτε.

    Εκτός αυτού τα tags και τα graffiti είναι εκ φύσεως προσωρινά. Είναι εκεί μέχρι να τα καλύψει ο επόμενος γκραφιτάς ή ο ιδιοκτήτης του τοίχου. Αν έχεις κατανόηση γι'αυτόν που τα έβαλε εκεί, πρέπει να έχεις και για αυτόν που του άρεσε όπως ήταν χωρίς αυτά και θέλει, αν περνάει από το χέρι του, να τα "καθαρίσει". Αλλιώς βάζεις στο περιθώριο την άποψή που είναι αντίθετη της δικής σου. Και ζητάς σεβασμό χωρίς να τον δίνεις.

    Ο τόπος κατακερματίζεται γιατί πιάνεσαι από αυτό το γεγονός για να αποδείξεις οτι αφού διαφωνούμε σε αυτό το τίποτα πρέπει να διαφωνήσουμε και στα μεγαλύτερα και σοβαρότερα.

    Λυπάμαι αλλά δεν πάει έτσι

    ΑπάντησηΔιαγραφή